Tag: ਰਮੇਸ਼ ਸੇਠੀ ਬਾਦਲ

ਫੋਰਟਿਸ ਹਸਪਤਾਲ ਨੋਇਡਾ ਦੇ ਫ਼ੂਡ ਜ਼ੋਨ ਵਿੱਚ ਨਾਸ਼ਤਾ ਕਰਨ ਦੋਨੇ ਹੀ ਚਲੇ ਗਏ। ਉੱਥੇ ਆਰਡਰ ਕਰਨਾ ਪੇਮੈਂਟ ਕਰਨੀ ਤੇ ਸੈਲਫ ਸਰਵਿਸ ਵਰਗੇ ਕਈ ਝੰਜਟ ਹਨ। ਹੌਸਲਾ ਜਿਹਾ ਕਰਕੇ ਮੀਨੂ ਨੂੰ ਕੀਮਤ ਵਾਲੇ ਪਾਸਿਓਂ ਪੜ੍ਹਕੇ ਅਸੀਂ ਆਰਡਰ ਮਾਰ ਦਿੱਤਾ। ਡਿਜਿਟਲ ਘੜੀ ਤੇ ਨੰਬਰ ਆਉਣ ਦਾ ਪਤਾ ਹੀ ਨਾ ਚਲਿਆ। ਚਾਰ ਕੱਪ

ਆਹ ਗੱਲ ਕਰੋ ਜੀ। ਕਿਸੇ ਅਣਜਾਣ ਜਿਹੇ ਨੰਬਰ ਚੋ ਆਵਾਜ਼ ਆਈ ਤੇ ਲੱਗਿਆ ਉਸਨੇ ਫੋਨ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਨੂੰ ਫੜ੍ਹਾ ਦਿੱਤਾ। ਬਾਊ ਜੀ ਬਲਬੀਰ ਪੂਰਾ ਹੋ ਗਿਆ। ਉਸਨੇ ਕੰਬਦੀ ਜਿਹੀ ਆਵਾਜ਼ ਵਿਚ ਕਿਹਾ। ਕਦੋਂ । ਮੇਰੇ ਮੂੰਹ ਚੋਂ ਅਗਲਾ ਸਵਾਲ ਅਚਨਚੇਤੀ ਹੀ ਨਿਕਲਿਆ। ਅੱਜ ਸਵੇਰੇ ਹੀ। ਕੱਲ ਫਰੀਦਕੋਟ ਆਲੇ ਮੈਡੀਕਲ ਤੋਂ

ਫਬ ਤੇ ਅੱਜ ਦੇ ਦਿਨ ਦੀਆਂ ਘਟਨਾਵਾਂ ਨੂੰ ਵੇਖਕੇ ਯਾਦ ਆਇਆ ਕਿ ਅੱਜ ਬਲਬੀਰ ਦੀ ਪੰਜਵੀ ਬਰਸੀ ਹੈ। ਬਲਬੀਰ ਮੇਰਾ ਕੋਈਂ ਦੋਸਤ ਯ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਇੱਕ ਦਿਹਾੜੀਦਾਰ ਕਾਮਾਂ ਸੀ। ਸਾਡੇ ਕੋਲ੍ਹ ਮਜ਼ਦੂਰੀ ਕਰਦਾ ਕਰਦਾ ਮੋਂਹ ਪਾ ਗਿਆ। ਬਲਬੀਰ ਕੋਲ੍ਹ ਸਭ ਕੁੱਝ ਸੀ ਮਾਂ ਬਾਪ ਪਤਨੀ ਪੁੱਤਰ ਭੈਣ ਭਰਾ। ਪਤਨੀ

ਹਰ ਸਾਲ ਇਸੇ ਸ਼ਹੀਦੀ ਹਫਤੇ ਦੌਰਾਨ ਦੋ ਗੱਲਾਂ ਜਰੂਰ ਸਾਹਮਣੇ ਆਉਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਪਹਿਲੀ ਕਿ ਕਾਰਸੇਵਾ ਵਾਲੇ ਬਾਬਿਆਂ ਨੇ ਠੰਡੇ ਬੁਰਜ ਨੂੰ ਢਾਹਕੇ ਨਵੀਂ ਇਮਾਰਤ ਬਣਾ ਦਿੱਤੀ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸਾਡੀ ਅਨਮੋਲ ਯਾਦਗਾਰ ਨੂੰ ਖਤਮ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਦੂਜਾ ਟੋਡਰ ਮੱਲ ਦੀ ਹਵੇਲੀ ਜੋ ਦਿਨ ਬਦਿਨ ਖੰਡਰ ਹੋਈ ਜਾ ਰਹੀ ਹੈ ਕੋਈਂ ਇਸ

ਵਾਹਵਾ ਪੁਰਾਣੀ ਗੱਲ ਹੈ। ਪਾਪਾ ਜੀ ਕਨੂੰਨਗੋ ਹੁੰਦੇ ਸਨ। ਕੁਝ ਲੋਕ ਕਨੂੰਨਗੋ ਨੂੰ ਗਿਰਦਾਵਰ ਵੀ ਕਹਿੰਦੇ ਸਨ। ਪਾਪਾ ਜੀ ਕੋਲ ਇਲਾਕੇ ਦੇ ਬਹੁਤ ਪਟਵਾਰੀ ਆਉਂਦੇ। ਕੁਝ ਓਹਨਾ ਦੇ ਚੇਲਿਆਂ ਵਰਗੇ ਸਨ ਤੇ ਕੁਝ ਪੁਰਾਣੇ ਪਟਵਾਰੀ ਸਾਥੀ ਜਿੰਨਾ ਦੀ ਪ੍ਰਮੋਸ਼ਨ ਨਹੀਂ ਹੋਈ ਸੀ ਯ ਓਹਨਾ ਆਪ ਹੀ ਨਹੀਂ ਲਈ ਸੀ। ਕਿਉਂ

“ਛੋਲੂਆ ਕਿਵੇਂ ਲਾਇਆ?” ਬਠਿੰਡਾ ਦੀ ਸਬਜ਼ੀ ਮੰਡੀ ਦੇ ਬਾਹਰ ਇੱਕ ਕਤਾਰ ਵਿੱਚ ਭੁੰਜੇ ਬੈਠੀਆਂ ਛੋਲੂਆ ਕੱਢਕੇ ਵੇਚ ਰਹੀਆਂ ਔਰਤਾਂ ਵਿਚੋਂ ਇੱਕ ਨੂੰ ਮੈਂ ਪੁੱਛਿਆ। “ਪੰਜਾਹ ਰੁਪਏ ਪਾਈਆ।” ਉਸਨੇ ਮੇਰੀ ਕਾਰ ਦੀ ਖਿੜਕੀ ਕੋਲ੍ਹ ਆਕੇ ਕਿਹਾ। “ਪਰ ਪਹਿਲਾਂ ਤਾਂ ਤੁਸੀਂ ਸੱਠ ਰੁਪਏ ਵੇਚਦੇ ਸੀ।” ਮੈਂ ਮਜ਼ਾਕੀਆ ਲਹਿਜੇ ਵਿੱਚ ਪੁੱਛਿਆ। ” ਸਾਹਿਬ

#ਕੌਫੀ_ਵਿਦ_ਸਰਪੰਚ_ਸਾਹਿਬ ਅੱਜ ਸ਼ਾਮ ਦੀ ਮੇਰੀ ਕੌਫੀ ਵਿਦ ਦਾ ਸ਼ਿਕਾਰ ਇੱਕ ਅਜਿਹਾ ਸਖਸ਼ ਸੀ ਜਿਸ ਨੂੰ ਜੇ ਮਲੋਟ ਦਾ ਮੌਂਟੀ ਛਾਬੜਾ ਆਖਿਆ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਕੋਈ ਗਲਤ ਨਹੀਂ ਹੋਵੇਗਾ। ਓਹੀ ਵਿਸ਼ਾਲ ਮਿੱਤਰ ਮੰਡਲੀ, ਓਹੀ ਘੁੰਡੀ ਪਕੜਨ ਦਾ ਪਕੜਨ ਦਾ ਹੁਨਰ ਤੇ ਓਹੀ ਤੁੱਕਬੰਦੀ ਕਰਨ ਦੀ ਆਦਤ। ਦੋਸਤਾਂ ਵਿੱਚ ਸਰਪੰਚ ਸਾਹਿਬ ਦੇ ਨਾਮ

ਬਹੁਤ ਸਰਦੀ ਪੈ ਰਹੀ ਹੈ। ਰਜਾਈ ਵੀ ਬੇਵੱਸ ਲਗਦੀ ਹੈ। ਚਾਹੇ ਕਮਰੇ ਚ ਬਲੋਅਰ ਚਲ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਪਰ ਸਰੀਰ ਅਜੇ ਵੀ ਕੰਬ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਯਾਦ ਆਇਆ ਸਰਦੀ ਤਾਂ ਪਹਿਲਾਂ ਵੀ ਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਪਰ ਲੱਗਦੀ ਨਹੀ ਸੀ ਓਦੋਂ ਦੋ ਦੋ ਤਿੰਨ ਤਿੰਨ ਕਈ ਵਾਰੀ ਚਾਰ ਚਾਰ ਝੱਗੇ ਪਾਉਂਦੇ। ਮੇਰੇ ਦਾਦਾ ਜੀ

ਸੱਚ ਕਹੂੰ ਪੰਜਾਬੀ 27 12 2017 ਨਿਓਂਦਰੇ ਤੇ ਭਾਰੀ ਪੈ ਰਿਹਾ ਲਿਫਾਫਾ ਕਲਚਰ। ਵਿਆਹ ਇੱਕ ਸਮਾਜਿਕ ਰੀਤੀ ਹੈ। ਕਿਸੇ ਮੁੰਡੇ ਅਤੇ ਕੁੜੀ ਦੇ ਸੁਮੇਲ ਨੂੰ ਸਮਾਜਿਕ ਮਾਨਤਾ ਦੇਣਾ ਹੀ ਵਿਆਹ ਅਖਵਾਉਂਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਮਾਨਤਾ ਧਾਰਮਿਕ ਰਸਮਾਂ ਜਾ ਕਾਨੂੰਨੀ ਪ੍ਰੀਕਿਰਿਆ ਪੂਰੀ ਕਰਨ ਨਾਲ ਹੀ ਪੂਰੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਅਲੱਗ ਅਲੱਗ ਧਰਮਾਂ ਵਿੱਚ

ਮੇਰੇ ਅੰਦਾਜ਼ੇ ਮੁਤਾਬਿਕ ਮੇਰੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਦਾ ਵਿਆਹ ਕੋਈ 1935 ਦੇ ਨੇੜੇ ਤੇੜੇ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਦਾਦੀ ਜੀ ਦੇ ਪੇਕਿਆਂ ਵੱਲੋਂ ਇੱਕ ਸੂਤ ਨਾਲ ਬੁਣਿਆ ਵੱਡਾ ਮੰਜਾ ਦਾਜ ਵਿੱਚ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਮੰਜੇ ਦਾ ਆਕਾਰ ਆਮ ਮੰਜੇ ਨਾਲੋਂ ਡੇਢਾ ਸੀ। ਉਸਦੇ ਪਾਵਿਆਂ ਤੇ ਵਧੀਆ ਰੰਗਦਾਰ ਮੀਨਾਕਾਰੀ ਕੀਤੀ ਹੋਈ ਸੀ। ਉਸਦੀ ਦੌਣ