Tag: ਰਮੇਸ਼ ਸੇਠੀ ਬਾਦਲ

1975 ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਜਦੋ ਅਸੀਂ ਪਿੰਡ ਘੁਮਿਆਰੇ ਰਹਿੰਦੇ ਸੀ ਉਸ ਸਮੇ ਬਹੁਤ ਹੀ ਘੱਟ ਲੋਕ ਸਬਜ਼ੀ ਬਨਾਉਂਦੇ ਸਨ। ਬਹੁਤੇ ਲੋਕ ਲਾਲ ਮਿਰਚਾਂ ਦੀ ਚੱਟਣੀ ਤੇ ਲੱਸੀ ਨਾਲ ਹੀ ਰੋਟੀ ਖਾਂਦੇ। ਉਹ ਸਿਰਫ ਮੀਟ ਨੂੰ ਹੀ ਸਬਜ਼ੀ ਕਹਿੰਦੇ ਸਨ। ਜੇ ਕੋਈ ਬਾਬੇ ਭਾਨੇ ਕੋਲੋ ਲੈ ਕੇ ਸਬਜ਼ੀ ਬਣਾਉਂਦਾ ਤਾਂ ਉਹ ਅਦਰਕ

#ਰਮੇਸ਼ਵਾਣੀ ਗੱਲ ਮਾਂ ਤੇ ਪਿਓ ਦੀ ਕਰਦੇ ਹਾਂ। ਦੋਹਾਂ ਦਾ ਔਲਾਦ ਨਾਲ ਮੋਹ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਪਰ ਸੋਚ ਵੱਖਰੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਮਾਂ ਨੂੰ ਬੋਹੜ ਦੀ ਛਾਂ ਤੇ ਪਿਓ ਨੂੰ ਸੂਰਜ ਯ ਟੀਨ ਦੀ ਛੱਤ ਆਖਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਮਾਂ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਨੋ ਮਹੀਨੇ ਪੇਟ ਵਿੱਚ ਰੱਖਦੀ ਹੈ ਤੇ ਆਪਣੇ ਖੂਨ ਨਾਲ ਪਾਲਦੀ

ਅਕਸਰ ਹੀ ਪੜ੍ਹਦੇ ਸੁਣਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਅੱਜ ਦੇ ਬਜ਼ੁਰਗ ਇਕਲਾਪਾ ਭੋਗ ਰਹੇ ਹਨ। ਬਹੁਤਿਆਂ ਦੇ ਬੱਚੇ ਬਾਹਰਲੇ ਮੁਲਕਾਂ ਵਿੱਚ ਸੈੱਟ ਹਨ। ਵੱਡੀਆਂ ਕੋਠੀਆਂ ਵਿੱਚ ਬਜ਼ੁਰਗ ਮਾਪੇ ਆਪਣੀ ਜਿੰਦਗੀ ਦਾ ਅੰਤਿਮ ਪੜਾਅ ਪੂਰਾ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ। ਇੱਕਲਤਾ ਦੀ ਨੀਰਸ ਭਰੀ ਜਿੰਦਗੀ ਦਾ ਸੰਤਾਪ ਭੋਗ ਰਹੇ ਹਨ। ਜਿਨਾਂ ਦੇ ਬੱਚੇ ਵਿਦੇਸ਼ੀ ਬਸ਼ਿੰਦੇ

ਬਹੁਤ ਪੁਰਾਣੀ ਗੱਲ ਹੈ। ਸਾਡੇ ਪਿੰਡ ਘੁਮਿਆਰੇ ਇੱਕ ਅੰਬੋ ਦਾਨੀ ਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਪੇਸ਼ੇ ਤੋਂ ਉਹ ਨਾਇਣ ਸੀ। ਬਹੁਤੇ ਉਸਨੂੰ ਦਾਨੀ ਨਾਇਣ ਕਹਿੰਦੇ ਸਨ। ਉਸਦੇ ਕਈ ਕੁੜੀਆਂ ਸਨ ਤੇ ਮੁੰਡਾ ਇੱਕ ਹੀ ਸੀ। ਉਸਦੇ ਮੁੰਡੇ ਨਾਮ ਸ਼ਾਇਦ ਫੁੰਮਨ ਯ ਫੁਗਣ ਸੀ। ਮਾਂ ਪਿਓ ਦਾ ਇਕਲੌਤਾ ਫੁੰਮਨ ਬਹੁਤ ਲਾਡਲਾ ਸੀ ਤੇ ਪੂਰਾ

ਵਿਆਹ ਸ਼ਾਦੀਆਂ ਤੇ ਮਰਦ ਮਹਿਮਾਨਾਂ ਵਿੱਚ ਖੁਸ਼ੀ ਭਰਨ ਲਈ ਇੱਕ ਖਾਸ ਕੈਮੀਕਲ ਵਾਲੇ ਸਟਾਲ ਦਾ ਪ੍ਰਬੰਧ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਉੱਥੇ ਪਹੁੰਚਦੇ ਸਾਰ ਹੀ ਉਸ ਤਰਲ ਕੈਮੀਕਲ ਦੀ ਸੁਗੰਧ ਵੇਖਕੇ ਮਰਦ ਲੋਕ ਆਪਣੀਆਂ ਸਜੀਆਂ ਸੰਵਰੀਆਂ ਜਨਾਨੀਆਂ ਨੂੰ ਚਾਟ ਪਾਪੜੀ ਟਿੱਕੀ ਦੇ ਸਟਾਲਾਂ ਕੋਲ ਛੱਡਕੇ ਆਪ ਉਸ ਜੁੰਡਲੀ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਬਣ ਜਾਂਦੇ

ਮੈਂ ਮੇਰੇ ਪਾਠਕਾਂ ਕੋਲੋਂ ਮਾਫ਼ੀ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਮੈਂ ਡਿੱਗੇ ਹੋਏ ਟਰਾਲੇ ਚੋ ਸੇਬਾਂ ਦੀਆਂ ਪੇਟੀਆਂ ਚੁੱਕਣ ਵਾਲ਼ੇ ਲੋਕਾਂ ਬਾਰੇ ਕੋਈਂ ਪੋਸਟ ਨਹੀਂ ਪਾਂ ਸਕਿਆ। ਜਦੋਂ ਕਿ ਸਾਡੇ ਗੁਣੀ ਗਿਆਨੀ ਬੁੱਧੀਜੀਵੀ ਧਾਰਮਿਕ ਦਾਨੀ ਪੁਰਸ਼ਾਂ ਨੇ ਪੋਸਟਾਂ ਪਾਉਣ ਵਾਲੀ ਧੁੱਕੀ ਕੱਢ ਦਿੱਤੀ। ਜਦੋਂ ਤਾਏ ਦੀ ਧੀ ਹੀ ਨਹੀਂ ਚਾਚੇ ਮਾਮੇ ਮਾਸੜ

ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਉਂ ਅੱਜ ਸਾਢੇ ਕ਼ੁ ਦਸ ਵਜੇ ਨਾਸ਼ਤਾ ਕਰਕੇ ਨੀਂਦ ਆਉਣ ਲੱਗੀ। ਘੰਟਾ ਕ਼ੁ ਬੂਥਾ ਪੋਥੀ ਤੇ ਮਗਜ਼ ਮਾਰਿਆ ਨੀਂਦ ਹੋਰ ਜ਼ੋਰ ਫੜ ਗਈ। ਚਲਦੇ ਹੋਏ ਟੀਵੀ ਨੂੰ ਦੇਖਦਾ ਦੇਖਦਾ ਘੂਕ ਸੌਂ ਗਿਆ। ਕਿਸੇ ਨੇ ਤੰਗ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ। ਮੋਬਾਈਲ ਵੀ ਚੁੱਪ ਕਰਾਇਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਵਧੀਆ ਨੀਂਦ ਆਈ। ‘ਕਿਵੇਂ ਰੋਟੀ

ਅੱਜ ਕਲ੍ਹ ਪੜ੍ਹਾਈ ਦਾ ਯੁੱਗ ਹੈ ਤੇ ਪੜ੍ਹਾਈ ਜਿੰਦਗੀ ਦਾ ਇੱਕ ਨਾ ਖਤਮ ਹੋਣ ਵਾਲਾ ਪੜਾਅ ਹੈ। ਆਦਮੀ ਚਾਹੇ ਤਾਂ ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਹੀ ਪੜ੍ਹਾਈ ਜਾਰੀ ਰੱਖ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਪੜ੍ਹਾਈ ਦੀ ਕੋਈ ਉਮਰ ਸੀਮਾਂ ਤਹਿ ਨਹੀ ਹੈ। ਬੱਸ ਪੜ੍ਹਣ ਦਾ ਜਜ੍ਹਬਾ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਅਮੀਰੀ ਗਰੀਬੀ ਵੀ ਕੋਈ ਅੜਿੱਕਾ ਨਹੀ। ਲੋਕ

ਅਸੀ ਪਿੰਡ ਘੁਮਿਆਰੇ ਰਹਿੰਦੇ ਸੀ। ਪਾਪਾ ਜੀ ਨੋਕਰੀ ਦੇ ਸਿਲਸਿਲੇ ਵਿੱਚ ਬਾਹਰ ਹੀ ਰਹਿੰਦੇ ਸਨ। ਅਤੇ ਦਸੀਂ ਪੰਦਰੀ ਹੀ ਘਰ ਗੇੜਾ ਮਾਰਦੇ ਸਨ।ਜਦੋ ਪਿੰਡ ਆਉਂਦੇ ਤਾਂ ਉਹ ਤਕਰੀਬਨ ਘਰੇ ਹੀ ਰਹਿੰਦੇ। ਇੱਕ ਵਾਰੀ ਜਦੋ ਉਹ ਘਰ ਆਏ ਹੋਏ ਸਨ ਤਾਂ ਉਹ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਸੁੱਤੇ ਹੋਏ ਸੀ।ਮਾਈ ਭਿੱਖਿਆ ਪਾਓੁ ਕਹਿਕੇ ਇੱਕ

ਭਾਂ ਭਾਂ ਭਾਂ ਭਾਂ …..ਡੇ ਕਲੀ ਕਰਾ ਲੋ। ਪਰਾਂਤਾਂ ਦੇ ਪੌੜ ਲਗਾਓ। ਭਾਂ ਭਾਂ ਭਾਂ ਭਾਂ……ਡੇ ਕਲੀ ਕਰਾਲੋ। ਇਹ ਅਵਾਜ਼ਾਂ ਹੁਣ ਗਲੀਆਂ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਗੂੰਜਦੀਆਂ। ਪਿੱਤਲ ਦੇ ਭਾਂਡੇ ਗਾਇਬ ਹੋ ਗਏ ਹਨ। ਐਲਮੀਨੀਅਮ ਤੇ ਸਟੀਲ ਦੇ ਭਾਂਡੇ ਰਸੋਈ ਦੀ ਪਸੰਦ ਬਣ ਗਏ। ਸਿਰਫ ਇਸ ਲਈ ਕਿ ਭਾਂਡੇ ਮਾਂਜਣੇ ਨਹੀ ਪੈਂਦੇ।