Tag: ਰਮੇਸ਼ ਸੇਠੀ ਬਾਦਲ

ਸਾਡੇ ਪਿੰਡ ਕਈ ਦੋਧੀ ਦੁੱਧ ਲੈਣ ਆਉਂਦੇ ਸਨ। ਬਿਹਾਰੀ, ਰਾਮਾਂ, ਰੋਸ਼ਨ, ਜੀਤਾ, ਤੇਜਾ ਤੇ ਇੱਕ ਦੋ ਹੋਰ ਸਨ। ਓਹ ਅਕਸਰ ਜਦੋਂ ਸਵੇਰੇ ਯਾ ਸ਼ਾਮੀ ਸ਼ਹਿਰੋਂ ਚਲਦੇ ਤਾਂ ਕਿਸੇ ਨਾ ਕਿਸੇ ਦਾ ਸਮਾਨ ਜਰੂਰ ਲਿਆਉਂਦੇ ਹੁੰਦੇ ਸਨ। ਮਸਲਨ ਕਿਸੇ ਦਾ ਗੁੜ , ਕਿਸੇ ਲਈ ਵੜੇਵੇਂ ਕਿਸੇ ਲਈ ਖੱਲ੍ਹ ਤੇ ਸਮਾਨ ਦੇ

“ਬਣ ਗਿਆ ਸਾਗ?” ਰਸੋਈ ਦੇ ਗੇੜੇ ਜਿਹੇ ਕੱਢਦੀ ਨੂੰ ਮੈਂ ਪੁੱਛਿਆ। “ਹਾਂਜੀ ਜਵਾਂ ਤਿਆਰ ਹੈ ਤੜਕਾ ਲਾਤਾ।” ਉਸ ਨੇ ਥੋੜ੍ਹਾ ਹੁੱਬ ਕੇ ਦੱਸਿਆ। ਜਿਵੇਂ ਕੋਈਂ ਮੋਰਚਾ ਜਿੱਤ ਲਿਆ ਹੋਵੇ। “ਚੱਲ ਫਿਰ ਭੂਆ ਜੀ ਨੂੰ ਦੇ ਆਈਏ। ਉਹ ਕਿਹੜਾ ਬਣਾਉਂਦੇ ਹੋਣਗੇ।” ਮੈਂ ਸੁਝਾ ਦਿੱਤਾ। “ਲੇਟ ਹੋਗੇ ਨਾਲੇ ਵਿਸ਼ਕੀ ਘਰੇ ਇਕੱਲਾ ਕਿਵੇਂ

ਗੱਲ 1995-96 ਦੀ ਹੈ। ਡੱਬਵਾਲੀ ਅਗਨੀ ਕਾਂਡ ਦੇ ਬਹੁਤੇ ਪੀੜਤ ਲੁਧਿਆਣਾ ਦੇ ਦਯਾਨੰਦ ਮੈਡੀਕਲ ਕਾਲਜ ਤੇ ਹਸਪਤਾਲ ਡੀਐਮਸੀ ਵਿੱਚ ਜ਼ੇਰੇ ਇਲਾਜ ਸਨ। ਬਹੁਤੇ ਮਰੀਜਾਂ ਦੀ ਹਾਲਤ ਨਾਜ਼ੁਕ ਸੀ। ਮਰੀਜਾਂ ਦਾ ਹਾਲਚਾਲ ਪੁੱਛਣ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਮੌਜੂਦਾ ਹਾਲਾਤ ਨੂੰ ਕਵਰ ਕਰਨ ਲਈ ਪ੍ਰਿੰਟ ਮੀਡੀਆ ਦਾ ਕੋਈਂ ਨਾਂ ਕੋਈਂ ਕਰਮੀ ਅਕਸਰ ਹੀ

ਅੱਜ ਇਸ ਕਾਲਮ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਵੱਖਰਾ ਲਿਖਣ ਦਾ ਇਰਾਦਾ ਹੈ ਸਕੂਲ ਬਾਰੇ ਕਾਫੀ ਕੁਝ ਲਿਖ ਲਿਆ। ਹੁਣ ਰਹਿਮਤ ਦੀ ਗੱਲ ਕਰਦੇ ਹਾਂ। ਮੇਰੇ ਭਤੀਜੇ ਦਾ ਜਨਮ 1990 ਨੂੰ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਪਰ ਉਸ ਨੂੰ ਪੀਲੀਏ ਦੀ ਸ਼ਿਕਾਇਤ ਰਹਿਣ ਲੱਗ ਪਈ। ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਦਵਾਈਆਂ ਲਈਆਂ ਪਰ ਕੋਈਂ ਫਰਕ ਨਹੀਂ ਪਿਆ। ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਦਵਾਈਆਂ

ਕਹਿੰਦੇ ਇੱਕ ਇਨਸਾਨ ਦੇ ਜੀਵਨ ਵਿੱਚ ਉਸਨੂੰ ਆਪਣੇ ਜੀਵਨ ਦੇ ਪੂਰੇ ਪੜਾਅ ਵਿੱਚ ਤਿੰਨ ਯ ਚਾਰ ਰੋਟੀਆਂ ਮਿਲਦੀਆਂ ਹਨ। ਉਹ ਰੋਟੀਆਂ ਹੀ ਉਸਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਆਧਾਰ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ। ਇਨਸਾਨ ਦੀ ਪਹਿਲੀ ਰੋਟੀ ਉਸਦੀ ਮਾਂ ਦੇ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਬਣੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਇੱਕ ਬੀਮਾਰ ਮਾਂ ਆਪਣੇ ਬੱਚੇ ਲਈ ਮਰਦੀ ਮਰਦੀ ਵੀ ਰੋਟੀ

ਅਸੀਂ ਛੋਟੇ ਛੋਟੇ ਹੁੰਦੇ ਸੀ। ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਖੁਸਰੇ ਨੱਚਣ ਆਏ। ਸਾਡੇ ਵੇਹੜੇ ਚ ਓਦੋ ਕਈ ਘਰਾਂ ਦੇ ਮੁੰਡੇ ਜੰਮੇ ਸੀ। ਜਿਹੜੇ ਘਰੇ ਖੁਸਰੇ ਜਾਣ ਅਸੀਂ ਵੀ ਨਾਲ ਨਾਲ।ਸਾਡੀ ਨਾਲਦੀ ਗਲੀ ਵਿੱਚ ਜਿੰਨੇ ਵੀ ਘਰ ਸੀ ਓਹਨਾ ਨੂੰ ਮਸ਼ੀਨ ਆਲੇ ਆਖਦੇ ਸੀ। ਕਿਉਂਕਿ ਓਹਨਾ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਆਟਾ ਚੱਕੀ ਤੇ ਪੇਂਜਾ ਲਾਈ

1979 80 ਦਾ ਸਾਲ ਮੈਂ ਸਰਕਾਰੀ ਨੈਸ਼ਨਲ ਕਾਲਜ ਸਰਸਾ ਵਿਖੇ ਬੀ ਕਾਮ ਭਾਗ ਪਹਿਲਾ ਪਾਸ ਕਰਨ ਲਈ ਲਗਾਇਆ। ਸਾਰਾ ਸਾਲ ਹੀ ਮੈਂ ਬੱਸ ਤੇ ਆਉਂਦਾ ਜਾਂਦਾ ਰਿਹਾ। ਲੰਚ ਦੇ ਨਾਮ ਤੇ ਮੈਂ ਘਰੋਂ ਦੋ ਪਰੌਂਠੇ ਲੈ ਜਾਂਦਾ। ਕਾਲਜ ਦੇ ਨਾਲ ਲਗਦੇ ਢਾਬੇ ਤੋਂ ਅੱਧੀ ਪਲੇਟ ਸੁੱਕੀ ਸਬਜ਼ੀ ਕਦੇ ਭਰਥਾ ਕਦੇ

ਪਿਛਲੇ ਕਈ ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ ਦਫਤਰ ਵਿੱਚ ਮੇਰਾ ਦਸ ਕੁ ਵਜੇ ਕੌਫ਼ੀ ਪੀਣ ਦਾ ਰੂਟੀਨ ਹੈ। ਮੈਂ ਦਿਨ ਵਿੱਚ ਸਿਰਫ ਇੱਕ ਵਾਰੀ ਹੀ ਕੌਫ਼ੀ ਪੀਂਦਾ ਹਾਂ। ਇਸ ਮਕਸਦ ਲਈ ਕੰਟੀਨ ਵਾਲਿਆਂ ਨੇ ਮੇਰੇ ਲਈ ਇੱਕ ਮਿਲਕ ਮੱਗ ਟਾਈਪ ਕੱਪ ਉਚੇਚਾ ਲਿਆ ਕਿ ਰੱਖਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ। ਦੂਸਰੀ ਵਾਰੀ ਕੌਫ਼ੀ ਪੀਣ ਤੋਂ ਮੈਂ

ਮੇਰੀ ਅੱਜ ਦੀ ਪੋਸਟ ਦਾ ਵਿਸ਼ਾ ਕੁੱਝ ਹਟਵਾਂ ਹੈ। ਬਾਹਲੇ ਸੂਗਲ ਪਾਠਕਾਂ ਨੂੰ ਬੇਨਤੀ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਨੱਕ ਤੇ ਰੁਮਾਲ ਜਰੂਰ ਰੱਖ ਲੈਣ। ਕਿਉਂਕਿ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਮੇਰੀ ਇਸ ਪੋਸਟ ਤੋਂ ਹੀ ਮੁਸ਼ਕ ਆਵੇਗੀ। ਮਲ ਤਿਆਗ ਕਰਨਾ ਯ ਟੱਟੀ ਜਾਣਾ ਮਨੁੱਖ ਦੀਆਂ ਰੋਜਾਨਾਂ ਦੀਆਂ ਕਿਰਿਆਵਾਂ ਵਿਚੋਂ ਇੱਕ ਹੈ। ਹਰ ਜਿਉਂਦਾ ਪ੍ਰਾਣੀ

“ਯਾਰ ਗੱਲ ਇਹ ਹੈ ਜੁਆਕਾਂ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਪਤਾ ਕਿ ਕਿਸ ਨਾਲ ਨਾਲ ਕਿਵੇਂ ਵਰਤਣਾ ਹੈ। ਸਭ ਨੂੰ ਹਿੱਕੋ ਰੱਸੇ ਬੰਨੀ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।” ਕਾਊਂਟਰ ਤੇ ਬੈਠੇ ਬਜ਼ੁਰਗ ਲੇਖ ਰਾਜ ਬਤਰਾ ਨੇ ਪੈਸੇ ਕੱਟਣ ਵੇਲੇ ਮੈਨੂੰ ਵੀਹ ਦੀ ਬਜਾਇ ਪੰਜਾਹ ਦਾ ਨੋਟ ਮੋੜਦੇ ਹੋਏ ਨੇ ਕਿਹਾ। “ਜੀ ਬੱਤਰਾ ਸਾਹਿਬ।” ਮੈਂ ਬਤਰਾ ਸਾਹਿਬ