Tag: ਰਮੇਸ਼ ਸੇਠੀ ਬਾਦਲ

ਛੋਟੇ ਹੁੰਦੇ ਅਕਸਰ ਹੀ ਇਹ ਪੜ੍ਹਦੇ ਹੁੰਦੇ ਸੀ। ਮਤਲਬ ਵੀ ਪਤਾ ਲੱਗ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿ ਸਾਰੀਆਂ ਚਮਕਣ ਵਾਲੀਆਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਸੋਨਾ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀਆਂ। ਜੋ ਨਜ਼ਰ ਆਉਂਦਾ ਹੈ ਉਹ ਸੱਚ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ। ਜੋ ਅਸੀਂ ਵੇਖਦੇ ਹਾਂ ਉਹ ਓੰਹੀ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ ਜੋ ਸਾਨੂੰ ਨਜ਼ਰ ਆਉਂਦਾ ਹੈ। ਅਸੀਂ ਦੂਜਿਆਂ ਨੂੰ ਵੇਖਕੇ ਭੁਲੇਖੇ ਵਿੱਚ ਹੀ

“ਭਾਜੀ ਜਦੋਂ ਦਾਰ ਜੀ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਤੋਂ ਇੱਧਰ ਆਏ ਤਾਂ ਇਹਨਾਂ ਨੂੰ ਬਟਾਲੇ ਦੇ ਲਾਗੇ ਸ਼ੇਰਪੁਰ, ਸਠਿਆਲੀ ਤੇ ਤਲਵੰਡੀ ਤੁੰਗਲਾਂ ਨਾਮੀ ਪਿੰਡਾਂ ਵਿੱਚ ਜਮੀਨ ਅਲਾਟ ਹੋਈ। ਉਥੇ ਵੀ ਛੇ ਸੱਤ ਸੌ ਮੁਰੱਬੇ ਜਮੀਨ ਸੀ ਉਸੀ ਹਿਸਾਬ ਨਾਲ ਇਥੇ ਮਿਲੀ। ਸਾਰੇ ਬਹੁਤ ਖੁਸ਼ ਸਨ। ਇਥੇ ਵੀ ਉਹੀ ਸਰਦਾਰੀ ਕਾਇਮ ਹੋ ਗਈ ਸੀ।”

ਮੈਂ ਕੋਠੀ ਆ ਕੇ ਮੂਹਰਲਾ ਗੇਟ ਖੋਲਿਆ ।ਕਾਰ ਪਾਰਕ ਕੀਤੀ ਤੇ ਕਮਰੇ ਦਾ ਤਾਲਾ ਖੋਲਿਆ। ਕਿਉਂਕਿ ਜਾਂਦਾ ਚਾਬੀ ਮੈਂ ਨਾਲ ਹੀ ਲੈ ਗਿਆ ਸੀ ਪਤਾ ਨਹੀ ਕਿੰਨੇ ਵੱਜ ਜਾਣਗੇ ਉਥੇ। ਫਿਰ ਦੂਜਿਆਂ ਦੀ ਨੀਂਦ ਕਿਉਂ ਖਰਾਬ ਕਰਨੀ ਹੈ। ਕਪੜੇ ਬਦਲ ਕੇ ਮੈਂ ਚੁੱਪ ਚਾਪ ਲੇਟ ਗਿਆ ਬਿਨਾਂ ਕੋਈ ਖੜਾਕ ਕੀਤੇ।

“ਹੈਲੋ! ਸੇਠੀ ਸਾਬ ਬੋਲਦੇ ਹੋ?” “ਹਾਂਜੀ ਬੋਲੋ।” “ਰਮੇਸ਼ਸੇਠੀ ਜੀ, ਬਾਦਲ ਸਾਬ?” “ਹਾਂਜੀ ਹਾਂਜੀ ਤੁਸੀਂ ਕੌਣ ਬੋਲਦੇ ਹੋ?” ਇਹ ਕਾਲ ਅਣਜਾਣ ਜਿਹੇ ਨੰਬਰ ਤੋਂ ਆਈ ਸੀ। “ਮੈਂ xxxxx ਬੋਲਦਾ ਹਾਂ। ਆਪਾਂ ਫਬ ਤੇ ਕਾਫੀ ਦੇਰ ਤੋਂ ਜੁੜੇ ਹੋਏ ਹਾਂ।” ਉਸਨੇ ਮੁਢਲੀ ਪਹਿਚਾਣ ਦੱਸੀ। “ਜੀ ਜੀ ਮੇਰੇ ਖਿਆਲ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ। ਹੁਕਮ ਛੱਡੋ।”

ਆਹ ਛੱਲੀਆਂ ਕਿਵੇਂ ਲਾਈਆਂ? ਭੁੱਜੀ ਪੰਜ ਰੁਪਏ ਦੀ ਤੇ ਕੱਚੀਆਂ ਬਾਰਾਂ ਰੁਪਏ ਕਿਲੋ | ਠੀਕ ਠੀਕ ਲਾਅ ਲੈ |ਕਾਰ ਚੋ ਉਤਰਦੇ ਨੇ ਹਾਊਸਫੈਡ ਕਲੌਨੀ ਦੇ ਬਾਹਰ ਰੇਲਵੇ ਫਾਟਕ ਦੇ ਨੇੜੇ ਆਪਣੇ ਟੁੰਡੇ ਹੱਥ ਨਾਲ ਪਲਾਸਟਿਕ ਦੀ ਪੱਖੀ ਨਾਲ ਹਵਾ ਝੱਲ ਕੇ ਛੱਲੀਆਂ ਭੁੰਨਦੀ ਔਰਤ ਨੂੰ ਮੈ ਕਿਹਾ | ਬਾਬੂ ਜੀ

ਸਾਡੇ ਵੇਲਿਆਂ ਵਿਚ ਡਿਜੀਟਲ ਘੜੀਆਂ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੁੰਦੀਆਂ। ਮਕੈਨੀਕਲ ਘੜੀਆਂ ਦਾ ਹੀ ਚੱਲਣ ਸੀ। ਕਲੌਕ ਵੀ ਮਕੈਨੀਕਲ ਹੁੰਦੇ ਸਨ। ਇੱਕ ਟਾਈਮਪੀਸ ਹੁੰਦਾ ਸੀ ਜਿਸ ਨੂੰ ਟਾਈਮ ਦੇਖਣ ਤੇ ਅਲਾਰਮ ਲਾਉਣ ਲਈ ਵਰਤਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਲੋਕਾਂ ਘਰੇ ਟਾਈਮ ਪੀਸ ਯ ਕਲੌਕ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਘੜੀ ਤਾਂ ਫ਼ਿਰ ਵੀ ਆਮ ਲੋਕਾਂ

ਵਾਹਵਾ ਪੁਰਾਣੀ ਗੱਲ ਹੈ। ਖਾਸਾ ਚਿਰ ਹੋ ਗਿਆ। ਅਸੀਂ ਕਿਸੇ ਕਰੀਬੀ ਦਾ ਰਿਸ਼ਤਾ ਸਾਡੀ ਨਜਦੀਕੀ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰੀ ਚ ਕਰਵਾ ਦਿੱਤਾ। ਭਲੇ ਵੇਲੇ ਸੀ ਓਦੋ। ਮੁੰਡੇ ਨੂੰ ਛਾਪ ਤੇ ਘੜੀ ਪਾਈ ਜਾਂਦੀ ਸੀ। ਸ਼ਾਇਦ ਸੋਨੇ ਦੀ ਚੈਨ ਪਾਉਣ ਦਾ ਰਿਵਾਜ ਨਹੀ ਸੀ। ਕੁੜੀ ਵਾਲਿਆਂ ਨੇ ਮੁੰਡੇ ਨੂੰ ਰੀਕੋ ਦੀ ਆਟੋਮੈਟਿਕ ਘੜੀ ਪਾ

#ਤਿੰਨ_ਨੰਬਰ_ਟਰਮੀਨਲ “ਸੇਠ ਜੀ। ਬਾਹਰਲੇ ਮੁਲਕਾਂ ਵਿੱਚ ਕੀ ਪਿਆ ਹੈ? ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਵਧੀਆ ਕਮਾਉਂਦੇ ਹੋਏ ਲੋਕ ਵੀ ਕਿਉਂ ਤੁਰ ਜਾਂਦੇ ਹਨ?” ਗੱਡੀ ਦਾ ਗੇਅਰ ਬਦਲਦੇ ਹੋਏ ਸ਼ਾਮ ਲਾਲ ਡਰਾਈਵਰ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਕਿਹਾ। ਅਸੀਂ ਮੇਰੇ ਵੱਡੇ ਬੇਟੇ ਬੇਟੀ ਤੇ ਪੋਤੀ ਨੂੰ ਜਹਾਜ ਚੜ੍ਹਾਕੇ ਵਾਪਿਸ ਆ ਰਹੇ ਸੀ। ਉਹ ਸਟੱਡੀ ਵੀਜ਼ੇ ਤੇ ਐਡੀਲੀਡ

#ਕੌਫ਼ੀ_ਵਿਦ_ਮਾਈਸੈਲਫ ਮੇਰੀ ਅੱਜ ਦੀ ਕੌਫ਼ੀ ਦਾ ਮਹਿਮਾਨ ਕੋਈ ਸੈਲੀਬ੍ਰਿਟੀ ਨਹੀਂ, ਕੋਈ ਸਿਆਸੀ ਨੇਤਾ ਯ ਕੋਈ ਕਲਾਕਾਰ ਨਹੀਂ ਸਗੋਂ ਮੈਂ ਖੁਦ ਹੀ ਸੀ। ਸਭ ਤੋਂ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨਾਲ ਸਵਾਲ ਜਬਾਬ ਕਰਨੇ। ਫਿਰ ਵੀ ਮੈਂ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਕਿ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਬਾਰੇ ਕੁਝ ਜਾਣ ਸਕਾ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਪਾਠਕਾਂ

ਕਾਲਜ ਪੜ੍ਹਦੇ ਸਮੇ ਮੈਂ ਰਾਸ਼ਟਰੀ ਸੇਵਾ ਯੋਜਨਾ ਯਾਨੀ ਐਨ ਐਸ ਐਸ ਨਾਲ ਜੁੜਿਆ ਰਿਹਾ ਹਾਂ। ਹਰ ਸਾਲ ਅਸੀਂ ਦਸ ਰੋਜ਼ਾ ਕੈਂਪ ਲਾਉਂਦੇ। ਪਹਿਲਾਂ ਪ੍ਰੋਫੈਸਰ ਡੀ ਕੇ ਮਿੱਤਲ ਤੇ ਫਿਰ ਪ੍ਰੋਫੈਸਰ ਰਾਧੇ ਸ਼ਾਮ ਗੁਪਤਾ ਪ੍ਰੋਗਰਾਮ ਅਫਸਰ ਹੁੰਦੇ ਸਨ। ਇੱਕ ਵਾਰੀ ਸਾਡਾ ਕੈਂਪ ਪਿੰਡ ਫਤੂਹੀਵਾਲਾ ਵਿਖੇ ਲੱਗਿਆ। ਚਾਹੇ ਇਹ ਦਿਨ ਰਾਤ ਦਾ