Tag: ਰਮੇਸ਼ ਸੇਠੀ ਬਾਦਲ

ਮੈਂ ਸ਼ਾਇਦ ਛੇਵੀਂ ਯ ਸੱਤਵੀਂ ਚ ਪੜ੍ਹਦਾ ਸੀ। 1972 ਯ 1973 ਦੀ ਗੱਲ ਹੋਵੇਗੀ। ਮੈਂ ਘਰ ਦਾ ਸਮਾਨ ਖਰੀਦਣ ਸ਼ਹਿਰ ਆਇਆ। ਉਦੋਂ ਅਠਿਆਨੀ ਭਾੜਾ ਲਗਦਾ ਸੀ ਟਾਂਗੇ ਦਾ। ਸਮਾਨ ਖਰੀਦਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਜੇਬ ਵਿਚ ਬਚੇ ਪੈਸਿਆਂ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਚੋੜੀ ਬੈਲਟ ਖਰੀਦਣ ਲਈ ਉਕਸਾਇਆ। ਗੋਲ ਬਾਜ਼ਾਰ ਵਿਚਲੀ ਮਸ਼ਹੂਰ ਲਾਲ ਚੰਦ ਰਾਧੇ

“ਡਿੰਗ ਡੋਂਗ…..” “ਕੌਣ ਹੈ ਬਾਹਰ।” “ਤੁਸੀਂ ਜਾਕੇ ਵੇਖ ਲਓ।” ਉਸਨੇ ਤੇ ਮੈਂ ਬੈਡਰੂਮ ਚ ਲੱਗੇ ਸੀ ਸੀ ਟੀ ਵੀ ਚ ਵੇਖਿਆ। “ਤੁਸੀਂ ਜਾਓ, ਕੋਈ ਮੋਟਰ ਸਾਈਕਲ ਤੇ ਹੈ। ਤੁਹਾਡਾ ਹੀ ਕੋਈ ਹੋਵੇਗਾ।” ਹਰ ਆਗਿਆਕਾਰੀ ਪਤੀ ਦੀ ਤਰਾਂ ਮੈਂ ਗੇਟ ਤੇ ਚਲਾ ਗਿਆ। “ਅੰਕਲ ਨਮਸਤੇ” ਉਸਨੇ ਮੈਨੂੰ ਝੁੱਕਕੇ ਪੈਰੀਂ ਪੈਣਾ ਕੀਤਾ

ਸਾਡੀ ਇੱਕ ਮਾਸੀ ਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਦਰਅਸਲ ਓਹ ਮੇਰੇ ਦੋਸਤ ਦੀ ਮਾਸੀ ਸੀ ਤੇ ਓਹ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਤੋਂ ਆਏ ਸਨ। ਇੱਕ ਦਿਨ ਗਰਮੀ ਦੀ ਤਿੱਖੜ ਦੁਪਿਹਰ ਨੂੰ ਜਦੋ ਬੱਤੀ ਗੁੱਲ ਸੀ ਤਾਂ ਓਹ ਹੱਥ ਵਾਲੀ ਪੱਖੀ ਝੱਲ ਝੱਲ ਕੇ ਅੱਕੀ ਪਈ ਸੀ ਤੇ ਨੀਂਦ ਵੀ ਨਹੀ ਸੀ ਆ ਰਹੀ। ਕਹਿੰਦੀ “ਤੇ ਮੁੜ

ਪਾਪਾ ਤੁਸੀ ਰੋਟੀ ਖਾਣ ਵੇਲੇ ਆਪਣੇ ਹੱਥਾਂ ਨੂੰ ਬਾਰ ਬਾਰ ਕਿਉਂ ਦੇਖਦੇ ਹੋ। ਕਦੇ ਪੁਠੇ ਸਿੱਧੇ ਹਥਾਂ ਨਾਲ ਚਮਚ ਫੜਦੇ ਹੋ। ਡਾਕਟਰ ਰੰਵੰਦਰ ਤਾਅ ਜੋ ਲੁਧਿਆਣੇ ਦੇ ਨਾਮੀ ਹਸਪਤਾਲ ਬਰਨ ਸਪੇਸਲਿਸਟ ਸਨ, ਦੀ ਬੇਟੀ ਨੇ ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਪਾਪਾ ਨੂੰ ਰੋਟੀ ਖਵਾਉਂਦੇ ਵਕਤ ਕਿਹਾ। ਨਹੀ ਬੇਟਾ ਕੋਈ ਗੱਲ ਨਹੀ। ਕਹਿਕੇ

“ਹੈਲੋ ਐਂਕਲ ਜੀ।” “ਹਾਂਜੀ।” “ਐਂਕਲ ਜੀ ਮੈਂ ਮੇਰੇ ਮੋਬਾਈਲ ਨਾਲ ਕੁਝ ਤਸਵੀਰਾਂ ਕਲਿੱਕ ਕੀਤੀਆਂ ਹਨ NAVGEET ਸੇਠੀ ਭਾਜੀ ਦੇ ਵਿਆਹ ਦੀਆਂ। ਮੈਨੂੰ ਚੰਗੀਆਂ ਲੱਗੀਆਂ। ਭੇਜ ਰਿਹਾ ਹਾਂ।” “ਪਰ ਬੇਟਾ ਤੂੰ?” “ਐਂਕਲ ਮੈਂ ਟੈਂਟ ਵਾਲੀ ਲੇਬਰ ਨਾਲ ਆਇਆ ਸੀ। ਤੁਹਾਡੇ ਘਰ ਹੀ ਰਿਹਾ ਚਾਰ ਦਿਨ। ਤੁਹਾਡਾ ਨੰਬਰ ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੇ ਗੇਟ ਤੇ

#ਇੱਕ_ਦੋਸਤੀ_ਦਾ_ਕਿੱਸਾ (ਭਾਗ1) ਇਹ ਸ਼ਾਇਦ ਜਲਾਈ/ ਅਗਸਤ 1980 ਦੀ ਗੱਲ ਹੈ। ਸਵੇਰੇ ਸਵੇਰੇ ਇੱਕ ਅਣਦਾਹੜੀਆ, ਅੱਲ੍ਹੜ ਜਿਹਾ ਮੁੰਡਾ ਪਾਪਾ ਜੀ ਕੋਈਂ ਕੰਮ ਆਇਆ। ਪੁੱਛਣ ਤੇ ਪਤਾ ਲੱਗਿਆ ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਖਾਲ ਲਈ ਕੁਝ ਜਮੀਨ ਮੁੱਲ ਲਈ ਸੀ ਜਿਸਦੇ ਇੰਤਕਾਲ ਬਾਰੇ ਪਿੱਛਲੇ ਪਟਵਾਰੀਆਂ ਨੇ ਬਹੁਤ ਖਰਾਬ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਬਹੁਤ ਲਾਰੇ ਲਾਏ, ਪੈਸੇ

ਸਾਡੇ ਪਿੰਡੋ ਮੇਰਾ ਤਾਇਆ ਲਗਦਾ ਸਾਡਾ ਗੁਆਂਡੀ ਆਇਆ ਇੱਕ ਦਿਨ ਸਾਡੇ ਘਰ ਮੰਡੀ ਆਇਆ। ਅਸੀਂ ਓਦੋ ਅਜੇ ਨਵੇ ਨਵੇ ਸ਼ਹਿਰ ਸ਼ਿਫਟ ਹੋਏ ਸੀ। ਤਾਏ ਤੇ ਮੋਹ ਜਿਹਾ ਵੀ ਬਾਹਲਾ ਆਉਂਦਾ ਸੀ। ਸੋ ਤਾਏ ਲਈ ਰੋਟੀ ਬਣਾਈ ਗਈ। ਸਬਜੀ ਤੇ ਰਾਇਤੇ ਵਾਲੀਆਂ ਛੋਟੀਆਂ ਕਟੋਰੀਆਂ ਵੇਖਕੇ ਤਾਇਆ ਕਹਿੰਦਾ ਭਤੀਜ ਸ਼ਬਜੀ ਵਾਸਤੇ ਵੱਡੀ

“ਆਹ ਘਾਹ ਫੂਸ ਜਿਹਾ ਐਵੇਂ ਨਹੀਂ ਬਣ ਜਾਂਦਾ। ਬਹੁਤ ਮਿਹਨਤ ਕਰਨੀ ਪੈਂਦੀ ਹੈ। ਇੱਕ ਇੱਕ ਗੰਦਲ ਇਕੱਠੀ ਕਰ ਕੇ ਦਾਤ ਯ ਕਰਦ ਨਾਲ ਕੱਟਣਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ। ਪਾਲਕ ਮੇਥੀ ਬਾਥੂ ਡੂੰਗਣਾ ਕੱਟਣਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ। ਰਿੰਨ੍ਹਣ ਵੇਲੇ ਪੂਰੀ ਨਿਗ੍ਹਾ ਰੱਖਣੀ ਪੈਂਦੀ ਹੈ। ਫਿਰ ਬਾਜਰੇ ਦਾ ਆਟਾ ਯ ਵੇਸਣ ਦਾ ਆਲ੍ਹਣ ਪਾਕੇ ਮੱਧਣਾ

#ਕੌਫ਼ੀ_ਦੇ_ਨਜ਼ਾਰੇ। ਅਕਸਰ ਹੀ ਮੈ ਸੈਲੀਬ੍ਰਿਟੀਜ ਨਾਲ ਕੌਫ਼ੀ ਪੀਣ ਦਾ ਲੁਤਫ਼ ਉਠਾਉਂਦਾ ਹਾਂ ਤੇ ਇਸ ਬਹਾਨੇ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਅੰਦਰ ਤੱਕ ਝਾਕਣ ਦਾ ਝੱਸ ਪੂਰਾ ਕਰਦਾ ਹਾਂ। ਜਿਸਨੂੰ ਮੈਂ ਮੇਰੀ ਭਾਸ਼ਾ ਵਿੱਚ ਛਾਣਨਾ ਲਾਉਣਾ ਆਖਦਾ ਹਾਂ। ਕਿਸੇ ਸਖਸ਼ੀਅਤ ਬਾਰੇ ਉਸਦੇ ਅਣਗੋਲੇ ਪਹਿਲੂ ਨੂੰ ਪੜ੍ਹਨਾ ਸੁਣਨਾ ਚੰਗਾ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਤੇ ਇਸਤੋਂ ਬਹੁਤ ਕੁਝ

ਮੈਨੂੰ ਲਗਦਾ ਹੈ ਜੇ ਕਰਵਾ ਚੋਥ ਦੇ ਤਿਉਹਾਰ ਤੇ ਸੱਜਣਾ ਸੰਵਰਨਾ ਨਵੇਂ ਸੂਟ ਪਾਉਣਾ ਮਹਿੰਦੀ ਲਗਵਾਉਣਾ ਅਤੇ ਹਾਰ ਸਿੰਗਾਰ ਕਰਨਾ ਵਰਗੇ ਔਰਤਾਂ ਦੇ ਮਨਪਸੰਦ ਕੰਮ ਨਾ ਹੋਣ ਤਾਂ 95 ਪ੍ਰਤੀਸ਼ਤ ਔਰਤਾਂ ਕਰਵਾ ਚੋਥ ਤੇ ਭੁੱਖੀਆਂ ਮਰਨ ਨਾਲੋਂ ਰੂਟੀਨ ਦੇ ਖਾਣ ਪਾਣ ਨੂੰ ਪਹਿਲ ਦੇਣ। ਪਰ ਸ਼ਰਧਾ ਤੇ ਆਸਥਾ ਨੂੰ ਮਨੋਰੰਜਨ