Tag: ਹਰਪ੍ਰੀਤ ਸਿੰਘ ਜਵੰਦਾ

ਗੱਡੀ ੨ ਮਿੰਟ ਲਈ ਹੀ ਰੁਕੀ ਸੀ..ਨਿੱਕਾ ਜੇਹਾ ਟੇਸ਼ਨ..ਇੱਕ ਖਾਣ ਪੀਣ ਦਾ ਸਟਾਲ ਅਤੇ ਇੱਕ ਕਿਤਾਬਾਂ ਰਸਾਲਿਆਂ ਦੀ ਰੇਹੜੀ..ਪੰਦਰਾਂ ਕੂ ਸਾਲ ਦਾ ਇੱਕ ਮੁੱਛ ਫੁੱਟ..ਕੱਲਾ ਹੀ ਸਮਾਨ ਵੇਚ ਰਿਹਾ ਸੀ..ਅਚਾਨਕ ਇੱਕ ਕਿਤਾਬ ਪਸੰਦ ਆ ਗਈ..ਪੰਜਾਹ ਰੁਪਈਆਂ ਦੀ ਸੀ..ਪੰਜ ਸੌ ਦਾ ਨੋਟ ਦਿੱਤਾ..ਆਖਣ ਲੱਗਾ ਜੀ ਹੁਣੇ ਬਕਾਇਆ ਲੈ ਕੇ ਆਇਆ..! ਏਨੇ

ਦਫਤਰ ਪੌੜੀਆਂ ਚੜ੍ਹਦਿਆਂ ਹੀ ਗਮਲੇ ਵਾਲਾ ਲੰਮਾ ਪਤਲਾ ਉਹ ਰੁੱਖ ਕੁਝ ਦਿਨਾਂ ਤੋਂ ਗਾਇਬ ਸੀ..ਹੋਰ ਭਾਵੇਂ ਮੈਨੂੰ ਕੋਈ ਬੁਲਾਵੇ ਜਾਂ ਨਾ ਪਰ ਉਹ ਰੋਜ ਮੇਰੀ ਆਮਦ ਤੇ ਆਪਣੇ ਪੱਤੇ ਅਤੇ ਵਜੂਦ ਹਿਲਾ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੇ ਪਣ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ ਜਰੂਰ ਕਰਾਇਆ ਕਰਦਾ ਸੀ..! ਮਾਲੀ ਨੂੰ ਕੋਲ ਬੁਲਾਇਆ ਤੇ ਪੁੱਛਿਆ..ਆਖਣ ਲੱਗਾ ਜੀ ਵਡੇਰਾ

ਨਿੱਕੀ ਜਿਹੀ ਗੱਲ ਤੋਂ ਖਟ-ਪਟ ਹੋ ਗਈ..ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਬੁਲਾਉਣਾ ਬੰਦ ਕਰ ਦਿੱਤਾ..ਮੇਰੀ ਮਰਦਾਨਗੀ ਮੈਨੂੰ ਸੁਲਹ ਸਫਾਈ ਦੀ ਪਹਿਲ ਕਰਨ ਤੋਂ ਰੋਕਦੀ ਰਹੀ..ਆਖਦੀ ਰਹੀ ਭਾਉ ਦਿਮਾਗ ਵਰਤ..ਉਹ ਆਪੇ ਕੋਲ ਆ ਕੇ ਬੁਲਾਵੇਗੀ..! ਮੈਂ ਜਾਣਦਾ ਸਾਂ ਮਿਰਚ ਦਾ ਅਚਾਰ ਉਸਦੀ ਕਮਜ਼ੋਰੀ ਏ..ਅਛੋਪਲੇ ਜਿਹੇ ਗਿਆ ਤੇ ਆਚਾਰੀ ਮਰਦਬਾਨ ਦਾ ਢੱਕਣ ਕੱਸ ਕੇ

ਥੱਕ ਟੁੱਟ ਕੇ ਲੰਮੇ ਪਏ ਸ਼ਿਕਾਰੀ ਦੇ ਮੂੰਹ ਤੇ ਪੈਂਦੀ ਧੁੱਪ ਵੇਖ ਉੱਤੇ ਰੱਸੀ ਤੇ ਬੈਠੇ ਇੱਕ ਹੰਸ ਨੂੰ ਤਰਸ ਆ ਗਿਆ..ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਖੰਬ ਖਿਲਾਰ ਛਾਂ ਕਰ ਦਿੱਤੀ..ਅਚਾਨਕ ਇੱਕ ਕਾਂ ਆਇਆ ਤੇ ਵਿੱਠ ਕਰ ਉੱਡ ਗਿਆ..ਵਿੱਠ ਸਿੱਧੀ ਸ਼ਿਕਾਰੀ ਦੇ ਮੂੰਹ ਤੇ..ਆਪ ਤੇ ਉੱਡ ਗਿਆ ਪਰ ਹੰਸ ਓਥੇ ਹੀ..ਗੁੱਸੇ ਹੋਏ ਸ਼ਿਕਾਰੀ

ਹਲਕੀ ਹਲਕੀ ਬੱਦਲਵਾਈ..ਨੱਕ ਦੀ ਸੇਧ ਤੇ ਚੱਲਦਾ ਕੱਚਾ ਰਾਹ..ਹਜਾਰਾਂ ਏਕੜ ਦੇ ਫਾਰਮ..ਰੁਮਕਦੀ ਹੋਈ ਪੌਣ ਦੇ ਬੁੱਲੇ..ਬੈਠਿਆ ਹੋਇਆ ਘੱਟਾ..ਸਾਫ ਸ਼ੁੱਧ ਹਵਾ..ਨਿੱਖਰੀ ਤੇ ਨਿੱਸਰੀ ਹੋਈ ਸਰੋਂ..ਰੇਡੀਓ ਤੇ ਵੱਜਦਾ ਗੀਤ ਜ਼ਿਹਨ ਵਿੱਚ ਘੁੰਮ ਗਿਆ..ਨੀ ਕਿਹੜੀ ਏਂ ਤੂੰ ਸਾਗ ਤੋੜਦੀ..ਹੱਥ ਸੋਚ ਕੇ ਗੰਦਲ noo ਪਾਵੀਂ..! ਸੜਕੇ-ਸੜਕੇ ਜਾਂਦੀਏ ਮੁਟਿਆਰੇ ਨੇ ਕੰਢਾ ਚੂਭਾ ਤੇਰੇ ਪੈਰ ਨੀ

ਕਿਸੇ ਵੇਲੇ ਸਾਡੇ ਸਾਂਝੇ ਘਰ ਦੀ ਠੰਡੀ ਮਿੱਠੀ ਸੁਵੇਰ ਏਦਾਂ ਦੇ ਦ੍ਰਿਸ਼ ਹਰ ਰੋਜ ਸਿਰਜਿਆ ਕਰਦੀ ਸੀ ! ਹਾਸੇ ਮਖੌਲ ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਗ਼ਮੀਆਂ ਗੁੱਸੇ ਗਿਲੇ ਤੇ ਰੋਸੇ -ਮਨਾਉਣੀਆਂ ਦਾ ਕੇਂਦਰ ਬਿੰਦੂ ਹੋਇਆ ਕਰਦਾ ਸੀ ਇਹ ਚੋਂਕੇ ਵਾਲਾ ਮਿੱਟੀ ਦਾ ਚੁੱਲ੍ਹਾ ! ਹਰ ਸੁਵੇਰ ਰਿਜਕ ਦੇ ਸਿਰਹਾਣੇ ਬੈਠ ਅਣਗਿਣਤ ਰੌਣਕਾਂ ਦੇ ਅਖਾੜੇ

ਬੜੀ ਰੌਚਕ ਸੀ ਕਹਾਣੀ ਉਸਦੀ.. ਬਾਹਰਵੀਂ ਕਰਦਿਆਂ ਹੀ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰੀ ਦੀ ਸਿਫਾਰਿਸ਼ ਤੇ ਏਅਰ ਫੋਰਸ ਵਿਚ ਭਰਤੀ ਕਰਵਾ ਦਿੱਤਾ..ਓਥੇ ਉਸਤਾਦ ਨਾਲ ਬਹਿਸ ਪਿਆ ਤੇ ਟਰੇਨਿੰਗ ਦੌਰਾਨ ਹੀ ਬੋਰੀਆਂ ਬਿਸਤਰਾ ਬੰਨਿਆ ਗਿਆ! ਫੇਰ ਮਾਮੇ ਨਾਲ ਦੁਬਈ ਚਲਾ ਗਿਆ! ਓਥੇ ਮਿਸਤਰੀ ਦਾ ਕੰਮ..ਮਿਡਲ ਈਸਟ ਦੀ ਗਰਮੀਂ..ਛੇਤੀ ਹੱਥ ਖੜੇ ਹੋ ਗਏ ਤੇ ਮੁੜ ਪਿੰਡ

ਕ੍ਰਿਕਟਰ ਸਰਫਰਾਜ਼ ਖ਼ਾਨ..ਕਮਾਲ ਦਾ ਬੱਲੇਬਾਜ..ਰਣਜੀ ਟ੍ਰਾਫ਼ੀ ਦੌਰਾਨ ਝੱਟ ਹੀ ਨੌ ਸੋਂ ਰੰਨ ਬਣਾ ਧਰੇ..ਇਕ ਮੈਚ ਜਿੱਤਣ ਮਗਰੋਂ ਜਦੋਂ ਸੱਜੇ ਪੱਟ ਤੇ ਥਾਪੀ ਮਾਰ ਸੱਜੀ ਬਾਂਹ ਉਤਾਂਹ ਵੱਲ ਨੂੰ ਚੱਕ ਦਿੱਤੀ ਤਾਂ ਮੈਚ ਵੇਖ ਰਹੇ ਚੀਫ-ਸਿਲੇਕ੍ਟਰ ਨੂੰ ਗੁੱਸਾ ਆ ਗਿਆ..ਫੇਰ ਵੇਸ੍ਟ ਇੰਡੀਜ਼ ਦੇ ਦੌਰੇ ਲਈ ਪੱਕੀ ਨਾਂਹ ਕਰ ਦਿੱਤੀ..ਅਖ਼ੇ ਇੱਕ ਸਰੀਰ

ਰਣਬੀਰ ਕਪੂਰ ਵਾਲੀ”ਰੋਕਟ ਸਿੰਘ”..ਕੰਪਿਊਟਰ ਲੈਣ ਜਾਂਦਾ ਤਾਂ “ਕਸਟਮਰ” ਸ਼ਬਦ ਤੇ ਚਰਚਾ ਛਿੜ ਪੈਂਦੀ..ਅਗਲਾ ਹਾਸੇ ਮਜਾਕ ਵਿਚ ਹੀ ਇੱਕ ਗੱਲ ਆਖ ਜਾਂਦਾ..”ਸਰਦਾਰ ਜੀ ਜਿਸ ਦੇ ਨਾਮ ਮਗਰ ਹੀ “ਮਰ” ਹੈ ਉਹ ਤੇ ਫੇਰ ਕਦੇ ਨਾ ਕਦੇ ਮਰੇਗਾ ਹੀ..”! ਇੰਝ ਹੀ ਪਣਡੁੱਬੀ..ਜਿਦੇ ਨਾਮ ਮਗਰ ਹੀ ਡੁੱਬੀ ਉਹ ਤਾਂ ਫੇਰ ਅੱਜ ਵੀ ਡੁੱਬੀ

ਧੁੱਸੀ ਦੇ ਐਨ ਕੰਢੇ ਸਾਡੀ ਇੱਕ ਠਾਹਰ ਹੋਇਆ ਕਰਦੀ ਸੀ..ਓਥੇ ਦੋ ਭਰਾ ਇੱਕ ਭੈਣ ਅਤੇ ਬਜ਼ੁਰਗ ਮਾਂ..ਸਾਡੀ ਬੜੀ ਸੇਵਾ ਕਰਿਆ ਕਰਦੇ..ਜਦੋਂ ਵੀ ਜਾਂਦੇ ਬੀਬੀਆਂ ਨੂੰ ਕੋਲ ਸ਼ਰੀਕੇ ਵੱਲ ਘੱਲ ਦਿੱਤਾ ਜਾਂਦਾ..ਅਸੀਂ ਬੇਫਿਕਰ ਹੋ ਕੇ ਵਿਚਰਿਆ ਕਰਦੇ..! ਬੰਬੀ ਦੇ ਕੱਚੇ ਕੋਠੇ ਅੰਦਰ ਇੱਕ ਵੱਡੀ ਹ੍ਹੀ ਵਾਲਾ ਚੋੜਾ ਮੰਜਾ ਡੱਠਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ..ਖੁਲੇ