Tag: ਹਰਪ੍ਰੀਤ ਸਿੰਘ ਜਵੰਦਾ

ਪਾਨ ਸਿੰਘ ਤੋਮਰ..ਕਦੇ ਚੱਲਦੀ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਪੂਰੀ ਵੇਖੀਦੀ..ਪੂਰੀ ਫਿਲਮ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਵੀ ਘੋੜਾ ਨਹੀਂ..ਬੱਸ ਪੈਦਲ ਮਾਰਚ..ਜਾਂ ਫੇਰ ਜੀਪਾਂ..ਤਿੰਨ ਰਾਜਾਂ ਦੀ ਪੁਲਸ ਨਾਲ ਲੁਕਣਮੀਚੀ ਖੇਡਦੇ ਬਾਗੀ..ਨਾ ਕੋਈ ਸੰਘ ਪਾੜ ਡਾਇਲਾਗ..ਨਾ ਕੋਈ ਪ੍ਰਭਾਵਸ਼ਾਲੀ ਲੀੜਾ-ਲੱਤਾ..ਬੱਸ ਅੱਖਾਂ ਬੋਲਦੀਆਂ..ਤਸਵੀਰ ਵਿਚਲੇ ਸਾਰੇ ਦੇ ਸਾਰੇ ਕਿਸੇ ਨਾ ਕਿਸੇ ਧੱਕੇਸ਼ਾਹੀ ਦੇ ਸਤਾਏ ਹੋਏ..ਨਵਾਜੂਦੀਨ ਸਦੀਕੀ..ਪੁਲਸ ਦਾ ਗੰਢਿਆ ਹੋਇਆ ਮੁਖਬਿਰ

ਬਾਪੂ ਜੀ ਅਕਸਰ ਆਖਿਆ ਕਰਦੇ ਕੇ ਜਦੋਂ ਕਦੇ ਵੀ ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਦੇ ਤਾਣੇ ਬਾਣੇ ਵਿਚ ਘੁਟਣ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਣ ਲੱਗੇ ਓਸੇ ਵੇਲੇ ਭਰਿਆ ਮੇਲਾ ਛੱਡ ਬਾਹਰ ਖੁੱਲੀ ਹਵਾ ਵਿਚ ਆ ਜਾਵੀਂ..ਸਾਹ ਸੌਖਾ ਹੋਜੂ..! ਉਸ ਦਿਨ ਵੀ ਇੱਕ ਵੱਡੀ ਦੁਬਿਧਾ ਕੰਧ ਬਣ ਸਾਮਣੇ ਆਣ ਖਲੋਤੀ! ਇੱਕੋ ਤਰੀਕ ਨੂੰ ਹੋਣ ਵਾਲੇ ਦੋ ਵੱਖੋ ਵੱਖ

ਸਿੱਧਾ ਮੁੱਦੇ ਤੇ ਆਉਦੇ ਹਾਂ..ਇੱਕ ਵੱਡਾ ਸਵਾਲ..ਹੁਣ ਕੀਤਾ ਕੀ ਜਾਵੇ? ਅਗਲੇ ਘਟੀਆ ਪੱਧਰ ਤੇ ਆ ਗਏ..ਪਿੱਠ ਪਿੱਛਿਓਂ ਕਰਦੇ ਤਾਂ ਸੁਣੇ ਸਨ ਪਰ ਹੁਣ ਪ੍ਰਤੱਖ ਹੀ ਦਿਸ ਰਿਹਾ..ਅਗਲਿਆਂ ਕੋਲ ਧੰਨ ਮਾਇਆ ਸੋਰਸ ਜਰੀਏ ਸੰਚਾਰ ਮਾਧਿਅਮ ਅਖਬਾਰਾਂ ਟੀ.ਵੀ ਅਤੇ ਹੋਰ ਵੀ ਕਿੰਨੇ ਕੁਝ ਦਾ ਵੱਡਾ ਭੰਡਾਰ ਪਰ ਅਸੀਂ ਅਜੇ ਵੀ ਦੁਬਿਧਾ ਵਿਚ

ਜ਼ੋਰ ਲੱਗਿਆ ਪਿਆ..ਚਾਰ ਦਹਾਕੇ ਪਹਿਲੋਂ ਜੋ ਕੁਝ ਵੀ ਹੋਇਆ..ਭੁੱਲ ਜਾਣ ਪਰ ਗੱਲ ਬਣਦੀ ਲੱਗਦੀ ਨਹੀਂ..ਹਰ ਸਾਲ ਉਸ ਵੇਲੇ ਵਜੂਦਾਂ ਜਮੀਰਾਂ ਤੇ ਹੰਡਾਈਆਂ ਬਾਹਰ ਆ ਰਹੀਆਂ..! ਕੁਝ ਅਜੇ ਤੀਕਰ ਵੀ ਡਰੇ ਹੋਏ..ਕਿਧਰੇ ਸਿਸਟਮ ਨਰਾਜ ਹੀ ਨਾ ਹੋ ਜਾਵੇ..ਪਰ ਜਦੋਂ ਇੱਕ ਪੀੜੀ ਮੁੱਕਣ ਦੀ ਕਗਾਰ ਤੇ ਹੁੰਦੀ ਤਾਂ ਜਮੀਰ ਅੰਦਰ ਡੱਕਿਆ ਕਿੰਨਾ

ਨਿੱਕੀ ਹੁੰਦੀ ਤੋਂ ਹੀ ਵੇਖਦੀ ਆਈ ਸਾਂ..ਮਾਂ ਜਦੋਂ ਵੀ ਗੁੱਸੇ ਹੁੰਦੀ ਤਾਂ ਚੁੱਪ ਵੱਟ ਲੈਂਦੀ..ਡੈਡੀ ਹੋਰ ਗੁੱਸੇ ਹੋ ਜਾਂਦਾ..ਫੇਰ ਉਸਨੂੰ ਸਾਮਣੇ ਬਿਠਾ ਕਵਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦਾ..ਪਰ ਤਾਂ ਵੀ ਨਾ ਬੋਲਦੀ..ਅਖੀਰ ਫੜ ਕੇ ਝੰਜੋੜਦਾ..ਉਹ ਚੁੱਪ ਰਹਿੰਦੀ..ਜਦੋਂ ਖਿੱਚ ਧੂ ਸਹਿਣੀ ਵੱਸੋਂ ਬਾਹਰ ਹੋ ਜਾਦੀ ਤਾਂ ਰੋ ਪਿਆ ਕਰਦੀ..ਫੇਰ ਉਹ ਖਿਝ ਕੇ ਏਨੀ

ਭੰਬਲ ਭੂਸ ਖਿਲੇਰਨਾ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਤਰਕ ਵਾਲੀ ਕਸੌਟੀ ਅਤੇ ਵਿਗਿਆਨ ਵਾਲੀ ਤੱਕੜੀ ਕੱਢ ਲਿਆਵੋ..ਐਸਾ ਘਚੋਲਾ ਪੈ ਜਾਵੇਗਾ ਕੇ ਪੁਛੋ ਹੀ ਨਾ..! ਭਾਈ ਤਾਰੂ ਸਿੰਘ ਜੀ..ਖੋਪਰ ਲਹਾਉਣ ਵਾਲੇ..ਮੁਗਲ ਫੜਨ ਆਏ ਤਾਂ ਲੋਹ ਤੇ ਫੁਲਕੇ ਲਾਹ ਰਹੀ ਮਾਂ ਆਖਣ ਲੱਗੀ ਪੁੱਤਰੋ ਇਸਨੂੰ ਫੇਰ ਲੈ ਜਾਇਓ ਪਹਿਲਾਂ ਪ੍ਰਛਾਦਾ ਛਕ ਲਵੋ..! ਤਰਕੀਏ ਆਖਣ ਲੱਗੇ

ਭੈਣ ਮੁਲਾਕਾਤ ਤੇ ਆਉਂਦੀ ਤਾਂ ਅੱਖੀਆਂ ਸੁੱਜੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ..ਇੰਝ ਲੱਗਦਾ ਹੁਣੇ ਹੁਣੇ ਹੀ ਰੋ ਕੇ ਆਈ ਹੋਵੇ..ਝੂਠਾ ਹਾਸਾ ਹੱਸਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦੀ ਪਰ ਗੱਲ ਨਾ ਬਣਦੀ..! ਪਰਾਂ ਹਟਵਾਂ ਖਲੋ ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਫੋਨ ਤੇ ਗੱਲ ਕਰਦਾ ਭਾਜੀ ਨਜਰਾਂ ਤਕ ਵੀ ਨਾ ਮਿਲਾਉਂਦਾ..ਫੇਰ ਮੈਨੂੰ ਸਾਰੀ ਕਹਾਣੀ ਸਮਝ ਪੈ ਜਾਂਦੀ! ਇੱਕ ਵਾਰ ਭੈਣ ਮੂਹੋਂ

ਤਸਵੀਰ ਵਿਚਲੇ ਕਿਸੇ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਵੀ ਨਿੱਜੀ ਤੌਰ ਤੇ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦਾ..ਪਰ ਲੱਗਦੇ ਸਾਰੇ ਹੀ ਆਪਣੇ..ਸਮਕਾਲੀਨ..ਵੱਖਰੇ ਜਿਹੇ ਉਸ ਮਾਹੌਲ ਦੇ ਸਮਕਾਲੀਨ ਜਿਹੜਾ ਪਤਾ ਹੀ ਨਹੀਂ ਲੱਗਾ ਕਦੋਂ ਆਇਆ ਤੇ ਕਦੋਂ ਲੰਘ ਗਿਆ..ਲਕੀਰ ਪਿੱਟਦੇ ਰਹਿ ਗਏ..”ਜੇ ਮੈਂ ਜਾਣ ਦੀ ਜੱਗੇ ਮੁੱਕ ਜਾਣਾ..ਇਕ ਦੇ ਮੈਂ ਦੋ ਜੰਮਦੀ”! ਸਾਫ ਪੇਚਾਂ ਵਾਲੀ ਬੰਨ੍ਹਣ ਲਈ ਹਰ

ਵੱਡੇ ਸਾਬ ਰਿਟਾਇਰ ਹੋ ਰਹੇ ਸਨ..ਵਿਦਾਈ ਸਮਾਰੋਹ..ਕਿੰਨੇ ਸਾਰੇ ਕਰਮਚਾਰੀ ਗਮਗੀਨ ਅਵਸਥਾ ਵਿਚ ਬੈਠੇ ਹੋਏ ਸਨ..ਹਰੇਕ ਨੇ ਇੱਕੋ ਸਵਾਲ ਨਾਲ ਭਾਸ਼ਣ ਖਤਮ ਕੀਤਾ ਕੇ ਤੁਸੀਂ ਏਨੇ ਲੰਮੇ ਅਰਸੇ ਦੀ ਨੌਕਰੀ ਦੇ ਦੌਰਾਨ ਹਰੇਕ ਨਾਲ ਏਨੀ ਨਿਮਰਤਾ ਅਤੇ ਪਿਆਰ ਮੁਹੱਬਤ ਕਾਇਮ ਕਿੱਦਾਂ ਰਖਿਆ..ਤੀਹਾਂ ਸਾਲਾਂ ਦੇ ਨੌਕਰੀ ਵਿਚ ਨਾ ਕਿਸੇ ਮਤਾਹਿਤ ਨੂੰ ਕੋਈ

ਚੇਨਈ ਦੇ ਇੱਕ ਸਕੂਲ ਨੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਗਰਮੀਆਂ ਦੀਆਂ ਛੁੱਟੀਆਂ ਹੋਣ ਤੇ ਕੋਈ ਕੰਮ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸਗੋਂ ਹੋਮ ਵਰਕ ਦੀ ਇੱਕ ਵੱਡੀ ਲਿਸਟ ਬਣਾ ਕੇ ਸਾਰੇ ਬੱਚਿਆਂ ਦੇ ਮਾਪਿਆਂ ਨੂੰ ਸੌਂਪ ਦਿੱਤੀ ਗਈ ਤੇ ਨਾਲ ਹੀ ਇਹ ਆਖਿਆ ਕੇ ਅਸੀਂ ਤੁਹਾਡੇ ਨਿਆਣਿਆਂ ਦੀ ਪੂਰੇ ਦਸ ਮਹੀਨੇ ਸੇਵਾ ਸੰਭਾਲ ਕੀਤੀ