Tag: Kulwinder kaur

ਜਦੋਂ ਛੋਟੇ ਹੁੰਦੇ ਸੀ ਉਦੋਂ ਕਿੰਨਾ ਚਾਅ ਹੁੰਦਾ ਸੀ ਚੰਦੂਏ ਖਾਣ ਦਾ। ਉਦੋਂ ਨਾਂ ਤਾਂ ਆਹ ਕੁਰਕੁਰੇ ਚਿਪਸ ਹੁੰਦੇ ਸੀ ਬਿਮਾਰੀਆਂ ਦਾ ਘਰ ਬੱਸ ਜੋ ਮਾਂ ਘਰ ਵਿੱਚ ਹੀ ਕੋਈ ਖਾਣ ਨੂੰ ਚੀਜ਼ ਬਣਾ ਕੇ ਦਿੰਦੀ ਉਹ ਸਾਡੇ ਲਈ ਕਿਸੇ ਮਹਿੰਗੀ ਮਠਿਆਈ ਤੋਂ ਘੱਟ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੁੰਦੀ। ਸਾਵਣ ਦਾ ਮਹੀਨਾ

ਮੈਨੂੰ ਇਸ ਗੱਲ ਦਾ ਮਾਣ ਹੈ ਕਿ ਮੈਂ ਇੱਕ ਪਿੰਡ ਦੀ ਵਸਨੀਕ ਹਾਂ। ਗੱਲ ਪਿੰਡ ਦੀ ਮੌਜ਼ ਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਮੈਂ ਇਹ ਦੱਸਦੀ ਹਾਂ ਕਿ ਮੈਂ ਕਿਸ ਮੌਜ਼ ਦੀ ਗੱਲ ਕਰ ਰਹੀ ਹਾਂ। ਮੇਰਾ ਘਰ ਖੇਤਾਂ ਵਿੱਚ ਹੈ ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਸ਼ਾਮ ਸਵੇਰੇ ਦੀ ਸਬਜ਼ੀ ਦੀ ਕੋਈ ਫ਼ਿਕਰ

ਮੈਂ ਪੰਜਵੀਂ ਜਮਾਤ ਪਾਸ ਕਰਕੇ ਛੇਵੀਂ ਜਮਾਤ ਵਿੱਚ ਹੋ ਗਈ ਸੀ ਤੇ ਮੇਰੀ ਵੱਡੀ ਭੈਣ ਉਦੋਂ ਅੱਠਵੀਂ ਜਮਾਤ ਵਿਚ ਪੜ੍ਹਦੀ ਸੀ ਮੇਰਾ ਭਰਾ ਉਦੋਂ ਦਸਵੀਂ ਪਾਸ ਕਰਕੇ ਸਕੂਲ ਵਿੱਚੋਂ ਹਟ ਚੁੱਕਾ ਸੀ। ਸਾਡੇ ਇੱਕ ਮਾਸਟਰ ਜੀ ਸਨ ਮਾਸਟਰ ਸੁਖਪਾਲ ਉਹ ਸਾਡੇ ਪਿੰਡ ਦੇ ਹੀ ਸਨ। ਉਹ ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਅਕਸਰ ਹਾਸਾ

ਦੀਪੀ ਅਤੇ ਸਿਮਰਨ ਦੋਵੇਂ ਦਸਵੀਂ ਕਲਾਸ ਵਿੱਚ ਪੜਦੀਆਂ ਸਨ। ਉਹ ਦੋਵੇਂ ਬਹੁਤ ਪੱਕੀਆਂ ਸਹੇਲੀਆਂ ਸਨ। ਦੋਵੇਂ ਭੈਣਾਂ ਵਾਂਗ ਰਹਿੰਦੀਆਂ ਸਨ। ਸਿਮਰਨ ਦੇ ਪਿਤਾ ਜੀ ਬਿਜਲੀ ਮਹਿਕਮੇ ਵਿੱਚ ਲਾਈਨ ਮੈਨ ਸਨ। ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਚੰਗੀ ਤਨਖਾਹ ਸੀ ਅਤੇ ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਦੀਪੀ ਦੇ ਪਾਪਾ ਜੀ ਇੱਕ ਕਿਸਾਨ ਸਨ। ਦੀਪੀ ਦੇ ਦੋ ਛੋਟੀਆਂ ਭੈਣਾਂ

ਇੱਕ ਵਾਰ ਇੱਕ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਗਰੀਬ ਕਿਸਾਨ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ। ਮਸਾਂ ਹੀ ਉਸ ਕੋਲ ਇੱਕ ਏਕੜ ਜ਼ਮੀਨ ਸੀ। ਉਸ ਕੋਲ ਖੇਤੀ ਕਰਨ ਲਈ ਸੰਦ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸਨ।ਇਸ ਲਈ ਉਹ ਆਪਣੇ ਖੇਤ ਵਿੱਚ ਸਬਜ਼ੀ ਬੀਜਦਾ ਤੇ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿੱਚ ਵੇਚ ਆਉਂਦਾ। ਉਹ ਵਿਚਾਰਾ ਕਿਸਾਨ ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਆਪਣਾ ਗੁਜ਼ਾਰਾ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਗਰਮੀ

ਅੰਤੋ ਮੇਰੀ ਕੱਟੀ ਦਾ ਨਾਂਮ ਸੀ ਸਾਨੂੰ ਸਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਪਤਾ ਹੈ ਕਿ ਪਹਿਲਾਂ ਕੋਈ ਮਨੋਰੰਜਨ ਦੇ ਸਾਧਨ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸਨ ਲੋਕ ਆਪਣੇ ਪਸ਼ੂਆਂ, ਆਪਣੇ ਕੁਤਿਆਂ ਬਿੱਲਿਆਂ ਨਾਲ ਬਹੁਤ ਪਿਆਰ ਕਰਦੇ ਸਨ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਨਾਂ ਰੱਖਦੇ ਜਦੋਂ ਕੋਈ ਨਵੀਂ ਮੱਝ ਸੂੰਦੀ ਉਸ ਦੇ ਕੱਟਰੂ ਦਾ ਨਾਂਮ ਉਸ ਦਿਨ ਤੇ ਹੀ ਰੱਖ

ਮੈਂ ਉਦੋਂ ਦੂਸਰੀ ਜਮਾਤ ਵਿਚ ਪੜ੍ਹਦੀ ਸੀ ਇੱਕ ਦਿਨ ਮੈਂ ਸਕੂਲ ਤੋਂ ਘਰ ਵਾਪਿਸ ਆਉਂਦਿਆਂ ਵੇਖਿਆ ਕਿ ਸਾਡੀ ਗਲੀ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਪੁਲਿਸਵਾਲੇ ਖੜ੍ਹੇ ਸਨ ਮੈਂ ਪੁਲਿਸ ਨੂੰ ਵੇਖ ਕੇ ਡਰ ਗਈ ਤੇ ਮੈਂ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਘਰ ਵੱਲ ਨੂੰ ਵਧਣ ਲੱਗੀ ਵੈਸੇ ਵੀ ਪੁਲਿਸ ਤੋਂ ਕੌਣ ਨਹੀਂ ਡਰਦਾ ਮੈਂ ਤਾਂ ਫੇਰ

ਘਰ ਦੇ ਸਿਆਣੇ ਬੱਸ ਇਹੀ ਉਡੀਕ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ ਕਿ ਕਦੋਂ ਕੁੜੀ ਦੇ ਅਨੰਦ ਕਾਰਜ ਹੋਣ ਤੇ ਕਦੋਂ ਮੁੰਡੇ ਦੀ ਅਰਥੀ ਘਰ ਲੈ ਕੇ ਜਾਈਏ ਇਹ ਗੱਲ 1998 ਦੀ ਹੈ ਜਦੋਂ ਮੇਰੇ ਭਰਾ ਦਾ ਵਿਆਹ ਹੋਇਆ ਬਹੁਤ ਹੀ ਸੋਹਣੀ ਭਰਜਾਈ ਵਿਆਹ ਕੇ ਲਿਆਇਆ ਮੇਰਾ ਵੀਰ ਬਹੁਤ ਹੀ ਪਿਆਰੀ ਸੀ ਮੇਰੀ